De geur van wilde beesten, zo treffend beschreven door de grote Hans van Mierlo, ruikt bij de Jonge Democraten vaak nog het meest naar jongenskleedkamer en gin-tonics. Op de vooravond van ons 100e congres, bij de vrijdagborrel in Maastricht, was de vereniging abuzz met gefluister over een mogelijke motie van wantrouwen die de volgende dag zou worden ingediend. Spanning en sensatie, dus daar moest de DEMO natuurlijk op afduiken. De nodige roddels om het verhaal bijeen te krijgen bleken binnen twee drankjes na binnenkomst uit de leden te kunnen worden getrokken.
Jelrik Westra
Het zou allemaal te maken hebben met de twee vertrekkende leden uit het Landelijk Bestuur. Wie doorlas in het congresboek, zag immers dat er waarschijnlijk meer in het spel was dan een geheel vrijwillig vertrek. Immers hebben de ons verlaten bestuursleden in december nog een bestuursverantwoording geschreven waaruit hun intentie bleek om het jaar af te maken. Enkele weken later waren zij tot de conclusie te zijn gekomen hun LB-functie niet met al het andere te kunnen in hun leven te kunnen combineren, waarmee zij deze na dit Wintercongres al neer zou moeten leggen. Enig complotdenken? Wellicht op zijn plaats.
Een aantal van onze leden, klaarblijkelijk onderdeel van het informele collectief genaamd “de Sigmaboys” (M/V/X), hadden het er zo kwaad mee dat zij bereid zouden zijn de vertrouwenskwestie op te werpen bij het congres. Wellicht niet geheel verrassend dat één van de leden van deze formatie ook lid zou zijn geworden van Jong Sociaal Contract: de naleving op goed bestuur is dan toch iets wat je van nature nakomt.
Eenmaal bij de bestuursverantwoording in het MECC aangekomen bleek die geur van wilde beesten toch vooral te bestaan uit automaatkoffie en systeemplafond. Zaterdagochtend bleek de keutel alsnog ingetrokken: de sfeer in de insprekersrij bleef doorslaggevend positief. Wellicht dat dat onze vrienden bij de Sigmaboys heeft weerhouden om de stemming een oplawaai te geven met de nuclear option van een motie van wantrouwen. Emoties waren er alsnog: één van de Sigmaboys is gespot terwijl deze – enige flair voor dramatiek is deze Jonge Democraat niet weerhouden – diens stempas doormidden scheurde alvorens het congres te verlaten.
Gelukkig voor het LB, kan je stellen, dat hier wellicht een dans heeft ontsprongen, maar o zo helaas voor deze arme schrijver (en daarmee ook jullie als lieve lezers van de DEMO), die nu maar een beperkte hoeveelheid juice kan opleveren. Ik zal maar een daadwerkelijke poging doen om op een royale tweeëneenhalf uur slaap het héle congres in woorden te omvatten.
De inhoud
Goed dus, het 100e jubileumcongres van de Jonge Democraten. Het is gegaan over jong zijn, en het is gegaan over de democratie, dus checks out so far. Aan die eerste kant hebben we tegen het D66-plan voor een leeftijdsgrens op social media gestemd, blijken we voor noch tegen een actieve dienstplicht te zijn, en hebben we natuurlijk de vraag beslecht tot hoe lang men nog lid mag zijn van de JD. Wie had een paar maanden geleden gedacht dat deze kwestie er uiteindelijk toe zou leiden dat we juist allemaal langer betrokken kunnen blijven, hè? Ik kijk er in elk geval naar uit om op mijn 34e nog een weekend lang gescheiden te worden van vrouw en kinderen met de dure plicht om een stel tieners in een Stayokay wat bij te brengen over de werking van sociale media.
Aan de kant van de democratie blijken we nu vóór het voortbestaan van de Eerste Kamer te zijn, maar ook voor gespreide constitutionele toetsing, in plaats van het plan van NSC voor een centraal constitutioneel hof. Mij nie belle voor wat dat allemaal mag betekenen. Primeur: de gloednieuwe D66-voorzitter Alexandra van Huffelen kwam ons op zondag nog toezeggen in elke fractie een Jonge Democraat te willen. “Ik vind jullie heel cool,” was het oordeel van de oud-staatssecretaris over een kleine honderd PJO-leden die zo’n acht uur eerder in black tie los zijn gegaan op Oya Lélé van K3.
De burgemeester van Maastricht kwam ons vertellen dat zijn door de Kroon benoemde beroepsgroep de democratie in Nederland uit de klauwen van de verdoemenis gaat trekken, wat ook exact is wat ik zou zeggen als ik een door de Kroon benoemde burgemeester zou zijn geweest. Petra Stienen, oud-senator, voormalig topdiplomaat en totaal bezien een van de coolste mensen binnen D66, heeft ons daarentegen bij de subsessie over Syrië ervan overtuigd dat de sleutel tot (her)opbouw van de democratie toch echt in handen van het volk zelf moet liggen. Een groot compliment naar Maria en het congresteam voor de organisatie hiervan; Petra is waarschijnlijk een van de weinigen in onze directe omgeving die recent met eigen ogen de situatie in Damascus en omgeving heeft kunnen zien.
Ten slotte krijgt de afdeling Fryslan van mij een aanmoediging om de volgende ronde een inhoudelijk tandje bij te zetten: met alleen plannen over de afwikkeling van videospellen die offline worden gehaald en de herintroductie van vlees bij de JD (serieus??) gaan we de wereld vrees ik niet redden.
De poppetjes
Door op het personele nieuws: Amerikaanse toestanden waaien over naar de JD met de terugkeer van Fay Jansen die als eerste LB’er in mensenheugenis een non-consecutive term gaat dienen op de post organisatie. Fay wil zo haar vroegtijdig afgebroken vorige bestuursjaar bij de vereniging voor ons af komen maken, waarvoor niets dan lof. Jullie mogen daarnaast power couple Izabella en Richard op jullie blote knietjes bedanken dat ze nog een halfjaar aanblijven als hoofdredactie van dit blad, ondanks mogelijke inmenging van Richard in het verkiezingsproces als onderdeel van de SNC en bij de stembus(?). Het blijkt opnieuw dat mijn tegencampagne in september ergens op gebaseerd was. Alas, het adjunct-hoofdredacteurschap. Alas, integriteit.
Internationaal bezien mogen we niet één, maar twee International Officers verwelkomen, die de reuzenschoenen van Mr. Worldwide Maarten Tollenaar mogen opvullen. Anna en Friso zullen hier goed op voorbereid zijn na een bezoek aan een concert van die andere Mr. Worldwide, Armando Christian “Pitbull” Pérez, alsook door live voor het oog van de ledenvergadering de dagelijkse Travle-puzzel op te lossen. Mocht je ooit verdwaald zijn tussen de Westerse Sahara en Liberia, dan weet je nu wie je moet bellen.
Beiden hebben al veel ervaring bij de internationale koepels van de JD, waarvan andere leden overigens dit weekend goed vertegenwoordigd waren.t Dat geroezemoes achterin de congreszaal kwam niet van verveelde Jonge Democraten, maar van leden die druk de ALV live vertaalden voor onze internationale vrienden. De omgang van Anna en Friso met het Israëlische IFLRY-lid Yesh Atid kreeg bij het verkiezingsblok specifieke aandacht, wat ik hier vooral ook opmerk omdat dit de reactie “haha, ze zeiden tiet” opleverde vanuit het meest volwassen voormalig landelijk bestuurslid van de JD. Niveauverschil mag er wezen.
Klassenstrijd aan de Maas
Uiteraard stonden we stil bij de 25e uitreiking van de Jan Willem Bertensprijs, vernoemd naar onze favoriete kwajongen in de politiek, die voor de gelegenheid met zijn hele familie in Maastricht aansloot. De vrijwilligersprijs ging met respect voor de andere genomineerden geheel terecht naar het Friese fenomeen, de Smallingerlandse superheld, de Brusselse begaafde Sjirk (Tjirk? Kirk?) Bruinsma. Ik zweer het jullie: in de tijdlijn waar de ALV bij zinnen was geweest en deze man gewoon tot penningmeester was verkozen, zou Trump nooit zijn tweede termijn hebben gekregen.
Op de zaterdagavond leek de sociale cohesie in de vereniging toch nog bruut opengebroken te worden met de introductie van de gewraakte shifts 1 en 2 bij het avondeten. Zonder echt duidelijke reden was het gevoel ontstaan dat deze shifts voor de verandering niet waren ingedeeld op naam of afdeling, maar puur op basis van de persoonlijke binding die een zeker landelijk bestuurslid met je zou voelen.
Dit zorgde bij de uitverkorenen van shift 1 vanzelfsprekend voor de nodige ego boost. Inmiddels dus benoemd tot bovenklasse van de vereniging namen we in het restaurant onze tijd, lieten we ons het driegangendiner goed smaken en liepen we als gevolg gigantisch uit schema. Shift 2, keurig op tijd op een regenachtig Vrijthof, was vervolgens gedwongen om voor het weer te schuilen onder een prieeltje. De DEMO was zo goed om toch even een praatje te komen maken met dit gepeupel. Men begon zich onderwijl toch wel écht tweederangsburger te voelen, dus het is toch te hopen dat de JD niet geheel afglijdt tot een rangen- en standenvereniging.
Navraag bij het LB levert op dat de shifts toch echt waren opgezet op basis van de kamerindeling in het hostel, dus elke vorm van statusverschil die door de leden is gevoeld blijkt, helaas voor shift 1, projectie. In feite bleek de JD dit congres wellicht meer verenigd dan ooit. Het onderscheid tussen subsidiabele en niet-subsidiabele leden – waarbij deze laatste groep in JD-termen beter bekend staat als zure boomers – blijft praktisch nihil. Een burgeroorlog tussen sigmaboys en alfa-bestuurskundigen bleef uit. Uiteindelijk zal de JD dan ook wellicht slechts twee echte rangen kennen: zij die zijn vereeuwigd in de rij winnaars van de Jan Willem Bertens-trofee en zij die dat niet zijn, en met het terugtreden van de beste man van ons progressief-liberale toneel zullen jij en ik die hogere rank nimmer meer kunnen bereiken. We leven in een samenleving.
Bron foto: Verstrekt door het LB
